Op 15 november 2024 worden vier kortfilms rond klimaatopwarming getoond in De Cinema. Het witte doek wordt daarmee het speelveld van de Klimaatdichters: een beweging van Vlaamse en Nederlandse woordkunstenaars die met poëzie een licht schijnen op een klimaatvriendelijke wereld. Zo’n 65 minuten lang komen verschillende regisseurs hun werk vertonen, alsook een nabespreking houden met de kijkers. De films die worden getoond zijn Laat alles hier aarden, La Chute, Thuis en Zie, Zie, Zie.
Wij spraken voor de vertoning met Sara Eelen, één van de makers van Laat alles hier aarden: een poëtische kortfilm die het door mensen bedreigde landschap een stem wil geven.
Waarom heb jij je aangesloten bij Klimaatdichters?
‘Ik ben van opleiding sociaal werker met een master sociaal beleid. Ik heb mij altijd dus al geroepen gevoeld om mensen samen te brengen en maatschappelijke kwesties aan te kaarten. Alleen stond dat tot het ontstaan van de Klimaatdichters nog los van mijn artistieke praktijk. Ik had een erg beperkte visie op wat maatschappelijk kritisch schrijven kon zijn, terwijl ik eigenlijk wel altijd al geloofde dat kunst een verschil kan maken.
Ik ben bij het ontstaan van de Klimaatdichters dan ook meteen mee aan boord gesprongen en ben erg blij met alle diverse en vaak verbindende manieren dat wij met taal het klimaatthema naar voor schuiven.’
Hoe zie je de rol van kunst en poëzie in de bredere klimaatbeweging?
‘De klimaatcrisis wordt vaak gezien als een crisis van onze verbeelding. We kunnen ons niet echt inbeelden hoe een toekomst zonder olie of kapitalisme eruit zal zien, we kunnen ons niet voorstellen wat de klimaatvoorspellingen inhouden, dus we kunnen het simpel van ons afzetten. Kunstenaars kunnen deze verbeelding openbreken.
Zo kan ik een tekst laten plaatsvinden in de toekomst of kan ik een gedicht schrijven vanuit een niet-menselijk perspectief. Ook kunnen we de poëzie van het landschap zichtbaar maken. Dat is wat ik probeer te doen samen met Sebastian Schaevers met de kortfilm Laat alles hier aarden.’
Waar haalde je de inspiratie/drive om je kortfilm te maken?
‘Al sinds het ontstaan van de Klimaatdichters (2020) droomde ik van een project waarbij we los komen van het blad of het podium, want daar bereik je toch eerder een traditioneel poezie publiek mee, maar echt de poëzie van het landschap konden benutten. Toen we door het Poeziecentrum gecontacteerd werden om mee te doen aan het Europese project ArtACT (om activisme en kunst te verbinden), was er eindelijk ruimte om dit project te doen.
Voor de film gingen we elk seizoen van 2023 de natuur in en legden we, met steeds een andere groep mensen (wetenschappers, kinderen, activisten, …) een woord. Zo groeide er doorheen het jaar de zin: Laat alles hier aarden. Dit hele maakproces werd gefilmd met een drone, waardoor de mensen vooral in beeld zijn als kleine miertjes bijna, die samen werken aan één groter geheel. Bij elk woord werd weer een gedicht geschreven door twee dichters samen. Ook is er een educatief pakket rond ontworpen. Zo is er op heel veel verschillende manieren samengewerkt voor dit project, wat echt mijn droom was.’
Welke impact hoop je met je kortfilm te hebben op het publiek?
‘Veel mensen komen na de film tegen mij zeggen dat het hen hoopvol maakt, wat erg moeilijk maar erg belangrijk is als je rond dit thema werkt. Daar ben ik erg trots op. Ook zeggen mensen vaak dat het hard bij hen binnenkwam, terwijl ze anders niet zo houden van poëzie. Daarom zie ik me in de toekomst nog vaker met video of beeld werken.’
