Nu het einde nadert en ze niet alleen de geliefde redactie van Den Triangel, maar ook haar opleiding Journalistiek vaarwel zegt, heft onze redactrice Sofie Terryn een laatste keer het glas.
Door Sofie Terryn
Ik kan niet wachten tot het zover is. Eindelijk afstuderen. Het felbegeerde papiertje met ‘diploma’ erop in ontvangst nemen, een academic cap de lucht in gooien en nooit meer achter de schoolbanken hoeven te kruipen. Gedaan met onmenselijke stress, iedere dag fastfood in de cafetaria en een eindeloze to do-list aan taken afwerken. Dat noemt men pas een goddelijk bestaan, en misschien ook wel gelukkig zijn. Of ja nee, wat zeg ik nu? Dat papiertje verandert niks aan het vraagteken dat achter mijn toekomst staat.
Het is ook nooit goed genoeg. Als ik mezelf niet uitkafferde, dan liet ik als eindredacteur wel tientallen opmerkingen achter bij de artikels van mederedacteurs. “Suggesties”, “kan vlotter”, “DT-fout”,… waren geen onbekende commentaren. En als ze het niet doorhadden, dan herschreef ik zelfs sommige stukken. Met goede bedoelingen uiteraard, maar wel vermoeiend. (Bij deze mijn oprechte excuses voor mijn onuitstaanbaar gedrag. Als ik me toch even mag verantwoorden: het was omdat ik het beste voor jou wilde, maar ook voor de krant. Vergeef me dus alsjeblieft.)
Inmiddels is het einde bijna nabij. Dan verlaat ik na drie jaar eindelijk de schoolbanken, misschien wel voorgoed. Niet om een kinderdroom na te jagen, maar om mijn plicht als burger te vervullen, zodat ik toch op mijn zeventigste mijn laatste levensjaren mag uitblazen. Bij de zaak blijven, Sofie. Na drie intense jaren, neem ik een vol rugzakje mee naar de volgende fase van mijn leven. Met daarin: donkere wallen, een olifantenvel, een “gezonde” portie jaloezie en ambitie, tegenslagen, oppervlakkigheid en een timer om al mijn deadlines te halen. In de snelle journalistiek is er namelijk geen tijd voor tijd.
Betrapt. Dat is wéér een euro in de negativiteitspot. Dat heb ik dus nog steeds niet (af)geleerd. Positieve mindset, met een roze bril naar de wereld kijken, relativeren,… allemaal woorden die niet in de Van Dale van een journalist staan, althans toch niet in de mijne.
Maar wat heb ik dan wel geleerd? Dat clicks niks zeggen over de kwaliteit van je stuk. Dat anders zijn en willen in de journalistieke wereld soms vechten tegen de bierkaai is, maar dat er ook voor mij wel ergens een plaats zal zijn. Dat ‘breekbaar’ zijn oké is, net als bezwijken onder de druk, twijfel of onzekerheid, maar dat er altijd wel iets me weer aan elkaar zal lijmen. Dat er soms weinig schouders zijn om te huilen, maar dat ik die zelf wel kan bieden. Dat er bij elke tegenslag, uiteindelijk ook weer een ‘opslag’ is.
Het was zwoegen en zweten, soms op het opgeven af. Toch ben ik ervan overtuigd dat geen enkele andere opleiding me zoveel had kunnen leren en geven. Maar afscheid nemen, neen, dat blijft toch mijn ding niet. Het wordt stilaan tijd om total loss te gaan, liters alcohol naar binnen te kappen en uiteindelijk knock-out in bed te belanden. Voor één keer breken, maar niet breekbaar zijn. Om vervolgens de volgende dag als een hoopje emotionele ellende wakker te worden, mijn kater uit te kotsen en dan het besef te laten doordringen: deze mooie tijd is nu echt voorbij.
