Huidhonger, deel 5: “Mensen zoals wij”

Een dossier over huidhonger. Over mensen die nood hebben aan een knuffel en uitkijken naar een schouderklopje. Uit research bleek dat huidhonger veel verder gaat dan enkel de typische aanrakingen waar iedereen meteen aan denkt. Het gaat ook over gemis, vriendschap en mensen die energie halen uit anderen. Mensen zoals wij.

Joke (21) studeert af als journaliste en woont nog thuis. Aan mensen rondom haar geen gebrek, maar toch zorgde de quarantaine voor een grote leegte.  

“Net voor de lockdown liep ik stage bij Newsmonkey in Gent. Een gezellige en vooral leerrijke stageplek, maar door de lange dagen en het pendelen was ik ver weg van al mijn vrienden.  De meesten had ik al sinds januari niet meer gezien. ‘We zouden het wel inhalen in maart en april’, dacht ik. Dat zijn meestal de maanden waarin we elk weekend ergens samen te vinden zijn.” 

Leeg

“Eind maart sloeg alles echter om, en door de coronacrisis vielen al onze plannen in het water. Mijn hoofd begon te tollen eens dat duidelijk werd, want die weekends met mijn vriendengroepje zijn een ware energieboost voor mij. Als het thuis even wat minder gaat tijdens de week, zijn de twee laatste dagen er om mijn batterijen op te laden. Heb ik teveel aan mijn hoofd door school, dan pompen mijn vrienden weer wat motivatie in mijn hoofd.”

“Met elke week die bij de lockdown aantikte, nam mijn energie een beetje af. Tot ik me des te vaker leeg begon te voelen. Die leegte zorgde ervoor dat ik het gemis minder voelde en het leek bijna alsof ik eraan wende. Want ik ervaarde het niet meer, ik had de energie niet meer om te missen. Tot ik hen zag op Zoom, en alles weer terugkwam.”

Back to basics

“De lachsalvo’s, de koffiedates, de zangstondes en het knus samenzijn, vond ik niet terug in de wekelijkse Zoom-calls. Daar zat nog steeds een digitale filter op, een scherm tussen, waardoor de social distancing ook in mijn hoofd plaatsnam. Het leek niet alleen alsof we fysiek ver van elkaar zaten, maar soms ook mentaal. Iedereen is nu eenmaal met andere dingen bezig, en de dingen die ons samenbrengen maakten plaats voor quarantaine. Dat vuistje, de pinky promises, die extra schouderklop en die knuffels miste ik het meest, en dat valt niet te compenseren met een virtuele samenkomst.” 

“Nu er weer wat licht aan het einde van de tunnel komt, heb ik eindelijk weer dingen om naar uit te kijken. Samen met vrienden hangen in elkaars tuin en in kleine bubbels naar een pretpark of restaurantje. Een andere zomer, maar een om bij na te denken. Na te denken over wat je hebt en wat je vanzelfsprekend vindt. Back to basics. Een zomer om extra dankbaar te zijn voor iedereen rondom je.” 

 

Annelies (23) studeert af als journaliste en woont samen met haar vriend. Ze komt in theorie geen aanrakingen tekort, maar mist de fysieke affectie van haar vrienden en familie.

“Aan het begin van de lockdown ben ik, na een relatie van drie maanden, halsoverkop gaan samenwonen met mijn vriend. Achteraf gezien was dat iets te snel, maar ik zou de beslissing zo weer opnieuw nemen. Aan affectie heb ik tijdens de lockdown geen gebrek: knuffels à volonté, een kus hier en daar, mijn seksleven is nog steeds op gang en bij stress tijdens het thuiswerken, wordt er bemoedigend in mijn schouders geknepen. Het ligt dus niet voor de hand, maar ook ik heb huidhonger.”

Knuffelmachine

“Voor mijn relatie was ik voor een lange tijd single. Afgezien van een paar flirts en heel wat dates, kreeg ik al mijn affectie van vrienden en familie. Een dikke knuffel van een vriend met wie ik eindelijk nog eens koffie ging drinken, mijn zusje die houvast zocht omdat haar hoofd weer vol zorgen zat, mama die me troostte bij een gebroken hart, mijn beste schoolvriendin die met haar armen open stond bij elke mental breakdown en mijn petekindje dat op mijn schoot kroop om een boekje te lezen.”

“Ik ben een knuffelmachine. Als ik er geld mee had kunnen verdienen, was ik nu stinkend rijk. De quarantaine heeft daar verandering in gebracht. De kwantiteit en de kwaliteit van de aanrakingen die ik krijg, zit goed, maar ze komen nog maar van één dierbare en niet van allemaal. Aanrakingen hebben meer dan één emotionele lading. Er is liefde, vriendschap, vertrouwen, erkenning, bemoediging. Daarnaast hoort er bij elke persoon ook een ander gevoel. Een knuffel van mijn zus kan ik niet vergelijken met één van mijn vriend. Een knuffel van een vriendin is niet hetzelfde als één van mijn mama.”

Trivial Pursuit

“Je kan me het best vergelijken met een Trivial Pursuit-taart. Om het spel te winnen heb je alle spiesjes nodig die je taart volledig maken. Al die stukjes taart zijn verschillend: ze hebben een andere kleur en een worden aan een andere categorie toegewezen. Net als de grootste steunpilaren in mijn leven. Die zijn niet allemaal 27, man, breed en behaard.” 

“Als ik nu zeg dat mijn vriend sowieso dubbel telt, dan mis ik nog altijd vier stukjes om mijn taart volledig te maken. Die vier kleuren mis ik, omdat ik er zo aan gewend was om ze allemaal te hebben. Ik zou niet rijk worden als ik geld verdiende met knuffelen, ik was het al. Omdat ik al die mensen had.”

“Dus heb ik beslist om niet te klagen. Ik prijs mezelf gelukkig dat er mensen in mijn leven zijn die me zo dierbaar zijn dat ik er huidhonger van krijg als ik hun nabijheid niet voel. Hoeveel krokodillentranen ik ook zit te janken, ik heb alles wat ik nodig heb. En die eerste knuffel in mijn uitgebreide bubbel zal intenser zijn dan ooit. Net zo goed als wanneer ik een blauwe vraag juist heb bij Trivial.”

 

De foto, gemaakt door Cleo Stordiau, dateert van ver voor corona.

 

By | 2020-06-10T12:14:06+02:00 juni 10th, 2020|Dossiers, Huidhonger|0 Comments

About the Author:

Leave A Comment