Weer naar school, deel 4: Kranten maken in tijden van corona

Over de kleuterschool en de leerlingen van het lager en het secundair kon u in deze kolommen al lezen. Ditmaal aan het woord: een hogeschoolstudent die samen met zijn klasgenoten acht weken lang deed alsof hij op een echte redactie werkte, die van Den Triangel.

Dat het rare tijden zijn, moeten we u al lang niet meer vertellen. We kunnen plots niet meer knuffelen met wie we willen wanneer we dat willen, we moeten mondmaskers op in de bus en tot overmaat kost dat rotte virus ook nog eens honderdduizenden mensen het leven.

Voor journalisten heeft deze hele crisis één piepklein voordeel: het is plots ontzettend makkelijk geworden om een titel te verzinnen voor een artikel, zoals ik hierboven gemakshalve demonstreer. Gewoon een alledaagse bezigheid kiezen en daar ‘in tijden van corona’ achter plakken. Niet bijster origineel, maar u heeft er toch maar op geklikt.

In de volgende 3.454 tekens (kijk, ik tel al als een echte freelancejournalist, een toekomst die velen van ons wellicht te wachten staat) gun ik u een exclusieve blik achter de schermen van onze redactie.

Dat van die schermen mag u trouwens best letterlijk nemen. Normaal was de bedoeling dat we de afgelopen weken als een echte redactie zouden werken vanuit ons knusse lokaaltje op de tweede verdieping van de AP Hogeschool. Omdat te veel knusheid nu eenmaal verboden is, werd ook voor ons een oplossing gezocht en gevonden. Den Triangel ging integraal online en onze vergaderingen vonden plaats vanop afstand, Zoomsessies waren ons deel.

Her en der kraaide al een student victorie bij het idee niet meer dagelijks naar de Meistraat te moeten pendelen, maar dat misplaatste gevoel van euforie ebde al snel weg. We misten de worstenbroodjes van de cafetaria, de frisse lucht van de Triangelbuurt en bij momenten zelfs elkaar.

Zoals gezegd hielden we wel contact via het wereldwijde web, maar ook videovergaderingen hebben hun beperkingen. Zo ontdekte ik dat een woordspeling die het al niet van haar spitsvondigheid moet hebben met een gemiddelde vertraging van 2,5 seconden nog een pak van haar slagkracht verliest. Anderen leerden dan weer dat de subtiele boodschap dat iemands voorstel – “misschien, allez ja, niet slecht bedoeld, maar als ik echt eerlijk ben” – toch niet het beste idee is, ook via het internet zelden in goede aarde valt.

Gelukkig was lang niet alles kommer en kwel. Zo lachten we ook flink wat af. Met de droge humor van onze hoofdredacteur Pieter bijvoorbeeld, of met Jonathan, die zijn camera tijdens een van de vergaderingen plots op zijn Gustje richtte. Voor alle duidelijkheid: Gust heeft vier poten, een staart en blaft zo nu en dan.

Jonathan en zijn Gust.

In dat geheel van gezoom, gegrap en gegrol was er één iemand die altijd het overzicht bewaarde: Tess, onze planningmeester. Terwijl sommige anderen op de ochtendvergadering nog weleens slaapdronken naar hun scherm zaten te staren, hield zij haar ogen steeds wijd open en haar oren gespitst. Tess registreerde, Tess noteerde en de écht goeie ideeën gunde ze een plaatsje in haar planning.

De man die ervoor zorgde dat in elk artikel effectief de nodige kwaliteit werd nagestreefd, was Wouter Frateur, meneer Frateur voor ons. Elk stuk dat op de website werd gepubliceerd, fileerde hij nadien tot op het bot in onze redactiegroep. De Frat was vol lof wanneer het kon en streng wanneer het moest. Een enkele keer was hij ietwat overijverig en postte hij zijn commentaar los op de Facebookpagina van Den Triangel. Joke onderschepte gelukkig net op tijd.

Commentaar op de Facebookpagina van Den Triangel. Het overkomt de besten.

Ook tijdens de vergaderingen was meneer Frateur steevast zijn enthousiaste zelf. En als we dan toch even genoeg hadden van zijn goedbedoelde opmerkingen en tips, veinsden we gewoon dat zijn internetverbinding er even uit lag. Sorry, meneer.

Genoeg gezeverd, want over enkele weken zit ons avontuur erop. En het was een mooi avontuur, een waaraan we drie jaar geleden als vreemden begonnen en dat we nu als een hechte bende afsluiten.

Voor sommigen betekent het einde van deze redactieperiode het begin van hun echte werkleven, voor anderen van een nieuwe studie. Een sprong in het diepe in tijden van corona, ge moet maar durven.

Tess, Marie, Laurence, Fré, Pieter, Ann, Joke, Cleo, Annelies, Jonathan, Ilene, Endrik, Matan, meneer Frateur, bedankt voor de afgelopen jaren en vooral veel succes voor de komende. Die traktatie van de Frat op de proclamatie houden we tegoed.

By | 2020-06-05T10:21:25+02:00 juni 5th, 2020|Weer naar school|0 Comments

About the Author:

Leave A Comment